Tuesday, April 1, 2014

Αγαπημένη εργαζόμενη μαμά


Σου γράφω αναμαλλιασμένη (τι γλυκιά) απο τον καναπέ του σπιτιού μου αυτό το γράμμα. Εγω,  μια μαμά που δεν εργάζεται και είναι σπίτι με το παιδί της. Θέλω να σε κάνω να νιώσεις λιγότερες τύψεις που είσαι μακριά από το παιδί σου τις περισσότερες μέρες της ημέρας, δεν ξέρω αν θα το πετύχω, αλλα σίγουρα θα σου δώσω πολλές δόσεις ειλικρίνειας και χιούμορ. Δεν παλεύεται χωρίς χιούμορ η κατάσταση που ζούμε φιλενάδα μου.

Δεν ξυπνάω πιο νωρίς ή πιο ευκολα από εσένα το πρωί για να παω το παιδί μου στο σχολείο. Και εχω το δικό σου άγχος να μην χάσει το σχολείο. Ξέρεις γιατί; Γιατί αν δεν πάει, δεν θα γράψω ούτε μια αράδα στο blog μου, δεν θα πώ ούτε λέξη στο τηλέφωνο με κανέναν, θα πατήσει εκεί που θα σφουγγαρίσω 3 φορές ενώ της έχω πεί να κάτσει για λίγο στο δωματιό της και θα σκορπάει τα παιχνίδια της στα σημεία που πριν 5΄μάζεψα.

Έχω βαρεθεί να ακούω 47.000 φορές την ημέρα τη λέξη “μαμάααααα;” (και μόνο 2 τη λέξη μπαμπά). Θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο σχεδόν όλες τις φορές που την ακούω. Προχθές στο σουπερ μάρκετ πρέπει να την είπε 10 φορές σε μισή ώρα ενώ ήμασταν και οι τρείς μας εκεί.

Με έχεις δεί το πρωϊ να πηγαίνω την κόρη μου σχολείο; ΜΗΝ κάνεις το λάθος! Μαλλί φριζέ, το ίδιο σκισμένο τζήν κάθε μέρα (εναλλάσεται ανα εβδομάδα με κλασική γκρί μελανζέ -σίκ- φόρμα) και –δεν το κρύβω- στα μεγάλα κρύα του χειμώνα που δεν χρειάζεται να κυκλοφορείς με ξεκούμπωτο μπουφάν, με πυτζάμα. Φρίκη δηλαδή. Και τι δεν θα έδινα να χρειαζόταν να βάλω λίγη μάσκαρα το πρωϊ να γίνω άνθρωπος. Εγώ που δεν πάω ούτε στο μανάβη χωρίς μάσκαρα (γελάστε ελεύθερα).

Το σπίτι μου δεν είναι πιο καθαρό από το δικό σου. Τα παιδιά είναι παιδιά και δεν αλλάζει αν είσαι 24/7 στο σπίτι. Μαζεύω το σαλόνι 5 φορές τη μέρα, το δωματιό της άλλες τόσες και πηγαινοέρχομαι με ποτηράκια και πιατάκια στην κουζίνα all day long. Αποτέλεσμα: όταν πια πάει για ύπνο το σαλόνι και το δωμάτιο είναι στην ίδια κατάσταση που ήταν και το μεσημέρι μόλις γύρισε από το σχολείο. Blehhhhh

Η στίβα με τα ασιδερωτά μου είναι μεγαλύτερη από την δική σου (σου βάζω και στοίχημα). Βαριέμαι το σίδερο και αυτό δεν αλλάζει με το γεγονός ότι είμαι σπίτι.

Δεν τρώει πιο υγιεινά φαγητά το παιδί μου από το παιδί σου. Here are the facts: μπορεί να της δώσω τόστ για βραδινό και 3 φορές την εβδομάδα.  Έχει φάει άπειρες φορές για βραδινό γάλα με δημητριακά. Εχω βρεί τα κατεψυγμένα Fish sticks σωτήρια λύση. Έχω φτιάξει για φαγητό μακαρόνια 3 μέρες σερί.  Έχω «ξεχάσει» το δεκατιανό. Το ψωμί με νουτέλα (τι εννοείς δεν είναι θρεπτική η νουτέλα; σε παρακαλώ ανακάλεσε!) εχει γίνει πολλές φορές το απογευματινό. Είναι πραγματικά κουραστικό να σκέφτεσαι συνέχεια αυτό το «τι θα φάνε αύριο, σήμερα, τώρα». Παραιτούμαι. Κι εσύ το ξέρω. Νουτέλα;

Είμαι όλη μέρα σπίτι και όμως ΔΕΝ προλαβαίνω να τα κάνω όλα. Και ναι καμια φορά και εγώ δεν έχω διάθεση να τα κάνω όλα. Να σου πώ την αλήθεια επειδή έχω περάσει και από τη θέση σου, το σπίτι μου δεν εχει καμια τρελή διαφορά με τότε που δούλευα και έπρεπε να τα κάνω όλα βράδυ ή σαββατοκύριακο ή με βοήθεια.

Το παιδί μου δεν πάει πιο νωρίς για ύπνο από το δικό σου. Οχι το λέω μηπως νόμιζες ότι για κάποιο παρανοϊκό λόγο τηρείται αυστηρά κανένα ultimate family πρόγραμμα. Μουχαχα ας γελάσω. Με πιάνεις έτσι; μην πώ περισσότερα.

Και ο δικός μου χρόνος «για τον εαυτό μου» είναι ουσιαστικά αυτό το 2ωρο (;) αφού πάει για ύπνο το βράδυ. Ναι είναι απίστευτο πόσο γρήγορα μπορείς να κάνεις μπάνιο, αποτρίχωση, μάσκα ομορφιάς, νύχια και μαλλιά στις 11μιση το βράδυ.

Το παιδί μου δεν είναι απαραίτητα πιο ισσοροπημένο ψυχικά από το δικό σου. Περνώ μαζί του περισσότερο χρόνο αλλα μην ξεγελιόμαστε, δεν είναι όλος ποιοτικός. Αρκετές ώρες απλά συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο. Αρκετές φορές χάνω τον έλεγχο και εκνευρίζομαι. Αρκετές φορές «υποκύπτω» σε δωροδοκίες για να κάνω μια δουλειά.

Πολλές φορές ονειρέυομαι ότι είμαι στο Prison Break, όπου Prison το σπίτι και όπου break ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ μπορώ να κλειστώ μόνη μακριά από όλα για 1 μέρα έστω! Γίνεται; πές το και φύγαμε (αλκοόλ να έχει μόνο παιδιά δεν θέλω πολλά).

Σε κλείνω τώρα γιατι η ώρα είναι 14:00 και δεν έχω καν σκεφτεί τι θα φάμε σήμερα.

Με θερμούς συναδελφικούς χαιρετισμούς.

Saturday, March 22, 2014

Απαραίτητες συστάσεις...


Είναι 37 χρονων. Είναι Ολυμπιακός. Του αρέσει η σοκολάτα, αλλα πάντα την τούρτα των γενεθλίων του την θέλει «μισή άσπρη, μισή καφέ» γιατι ξέρει ότι ο μπαμπάς του και εγώ είμαστε των λευκών γλυκών. Τρελαίνεται για βόλτες. Παντού. Κατά προτίμηση με παρέα εμάς. Κατά προτίμηση μεγάλες (ε καλά και ποιος δεν θέλει βόλτες μακρινές ε;). Λατρεύει τον μεγάλο του αδερφό. Και εμένα. Και την Μελίνα. Και όλους τους φίλους μας. Η καλυτερή του είναι να έρχεται σπίτι για «καπουτσίνο και γλυκό».  Όταν έχει καιρό να πάει βόλτα μας κρατάει μούτρα (που κρατάνε για λίγο, όσο δηλαδή να κάτσεις δίπλα του και να τον πειράζεις μεχρι να χαμογελάσει πάλι). Απαιτεί να γιορτάζουμε με πάταγο κάθε γιορτή/γενέθλιο/επέτειο της οικογένειας (κοινώς ψοφάει για γλέντι και τζέρτζελο). Κάνει την Μελίνα να κατουριέται (στην κυριολεξία) από τα γέλια. Έχει μανία με την τάξη γιαυτό και όταν η Μελίνα του ανακατέυει το δωμάτιο ψάχνοντας τα παιχνίδια του (κάθε Κυριακή δηλαδή) εκείνος περιμένει ευλαβικά να φύγουμε για να τακτοποιήσει και πάλι. Δεν της χαλάει ποτέ χατίρι. Θυμάται τα πάντα. Μέρη, διακοπές, πρόσωπα, διευθύνσεις και ονόματα από χρόνια πριν. Μας παίρνει στο τηλέφωνο 3-4 φορές την εβδομάδα για «τα νέα».  Μας αγκαλιάζει (και τον αγκαλιάζουμε) 152 φορές τη μέρα.  Μας λέει ότι μας αγαπά 854 φορές το μήνα.  Είναι ο αδερφός του άντρα μου, ο θείος της Μελίνας και έχει ένα έξτρα χρωμόσωμα.