Εγώ δεν είμαι της ζωγραφικής. Δηλαδή μια χαρά ζωγραφίζω αλλα, εντάξει, δεν είναι το φόρτε μου ρε παιδί μου. Απο την άλλη δεν πολυθέλω να ασχολούμαι με την κάθε ζωγραφιά της Μελίνας γιατι με πιάνουν κάτι υστερικά του τύπου δεν αντέχω να βλέπω χρώμα να ξεφεύγει απο τις γραμμές. Γιαυτό το βουλώνω, χαμογελάω και επιβραβεύω. Η Μελίνα αγαπάει τη ζωγραφική σε νορμάλ δόσεις. Ούτε κόβει φλέβα, ούτε αδιαφορεί. Τώρα τελευταία φτιάχνει ανθρωπάκια (ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ;). Για την ακρίβεια στην ζωγραφιά είναι η οικογενειά μας (minus ενα σκύλο και ένα ψάρι αλλά τελοσπάντων). Φαίνεται ΞΕΚΑΘΑΡΑ απο τις δόσεις φούξια και την κορώνα ποιά είναι η Μελίνα, ενώ στην δεύτερη θέση είμαι εγώ. Ω ναί αυτό το πράσινο πράγμα είμαι εγώ. Ο μπαμπάς ακολουθεί τελευταίος και καταϊδρωμένος (χα!φάε τη σκόνη μου μικρούλι καφέ πραγματάκι με χέρια χωρίς δάχτυλα). Πέρασε και λίγο απο το μυαλό μου να την αναλύσω και απο ψυχολογικής πλευράς αυτήν απεικόνηση γενικά αλλα λέω άσε. Μπαμπάς μισός απο μαμά και κόρη και μαμά πράσινη με τεράστια χέρια ΔΕΝ το λές καλό.
No comments:
Post a Comment