Wake up, smell the (xmas) Coffee

Το σπίτι στολισμένο. Αναμμένο τζάκι. Πίνω άλλη μια γουλιά από το κρασί μου. Η Μελίνα κολλάει μανιωδώς αυτοκόλλητα στο άλμπουμ της. Προπαραμονή Χριστουγέννων 2013 και φέτος τα Χριστούγεννα, ενας απολογισμός έρχεται ως ανάγκη λίγες μέρες πρίν μας αφήσει και αυτός ο χρόνος για έναν άλλο φορτωμένο με καινούργιες ευχές και προσδοκίες.  Τι έμαθα φέτος τα Χριστούγεννα:

- Μπορώ να ζήσω ΚΑΙ χωρίς κομμωτήριο! Oh yes κλείνω ένα χρόνο άνευ. Χωρίς να έχω περάσει καν απ’εξω. Τα μαλλιά μου δεν ξέρω αν το έχουν πάρει και πολύ καλά αλλα δεν έχουν και άλλη επιλογή είναι η αλήθεια. Όχι δεν είναι η επιλογή μου το μακρύ καρέ αλλα μου πάει οπότε μην το σκαλίζεις πάμε παρακάτω.

- Εννοείται μπορώ χωρίς Christmas shopping, Christmas menu, dinner, lunch και ακατάπαυστο καταναλωτικό όργιο (που ακόμη και τώρα υπάρχει αλλα είναι αρκετά μειωμένο) λόγω εορτών. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να κρατήσω μια μικρή οικογενειακή μας παράδοση να τρώμε μεταξύ μας ένα ωραίο Χριστουγεννιάτικο γεύμα την παραμονή δίπλα στο τζάκι, πέρυσι το καταφέραμε για άλλη μια χρονιά με ένα υπέροχο χοιρινό που φτιάχνω. Φέτος –τι χοιρινό και μαλακίες μεταξύ μας πας καλά- θα δημιουργήσω με κάτι πιο απλό καμουφλαρισμένο με γιορτινό περιτύλιγμα.

- Τα παιδιά δεν γίνεται να μην πάρουν δώρα. Δηλαδή γίνεται. Ότι γίνεται, γίνεται αλλα δόξα τον ύψιστο όσο μπορώ, δεν έχω φτάσει εκεί ακόμη. Οπότε, αγχώνεσαι λιγάκι παραπάνω, μπαίνεις για λίγη ωρίτσα παραπάνω στα παπούτσια τους και φαντάζεσαι τι στο καλό μπορείς να τους χαρίσεις  που να μην κοστίζει μια περιουσία.

-Μπορείς να ζεσταίνεσαι μόνο με τζάκι. Ναι σόρυ για την αιθαλομίχλη guys αλλα δεν παίζει κάτι άλλο. Παίζει και μια σόμπα αντιστάσεων για εμέρτζενσι. Ξέρεις, για να μπαινοβγαίνει σε δωμάτια.

-Μπορείς να κάνεις «ξεκαθάρισμα» φίλων και γνωστών. Μέχρι πρίν λίγο καιρό πίστευα ότι δεν χρειαζόταν και ότι είμαι με όλους οκ και πόσο τυχερή και έτσι. Και μετά κάποιοι δεν άντεξαν που δεν τους έπαιρνα τηλέφωνο για καφέ, που δεν πήγα στο γάμο τους ή δεν είχα κάτι νέο να τους πώ –γιατί όχι και αυτό- και χωρίς  ετσι να ρωτήσουν “γιατί άραγε;” Άρχισαν να απομακρύνονται/χάνονται. Συνεχίζω να είμαι τυχερή γιατι οι φίλοι μου είναι όλοι εδώ. Αυτοί που ακούν το προβλημά σου, ξέρουν πώς να σου φτιάξουν το κέφι, σου λένε την αποψή τους, πονάνε με τον πόνο σου και δεν περιμένουν να τους πάρεις τηλέφωνο εσύ. Εν ολίγοις αυτοί που μετράνε, όχι οι «διακοσμητικοί».Κατα τα άλλα αγάπη μόνο.

-Μπορώ να παρατηρώ ώρες (καλά όχι και τόσες πολλές γιατι πραγματικά δεν παλεύεται) στα social media με πόσο απίστευτη ευκολία κρίνει η κάθε Σούλα ή ο κάθε Λάκης το «ποιόν» του καθενός. Διανύουμε τον 4^ο χρόνο της κρίσης. Έχει μπεί στα κοκκαλά μας πια. 1.345.387 άνεργοι και χάσαμε το μέτρημα και εσύ πετάγεσαι με την πρώτη ευκαιρία και μιλάς για το ποιος δικαιούται τον οίκτο σου και ποιος όχι. Κοιτάξτε γύρω σας. Ο γείτονας κρυώνει, παρακάτω μια οικογένεια έχει να βγεί έξω μήνες. Όσοι θα βοηθήσουν, θα βοηθήσουν. Χωρίς να το φωνάξουν. Χωρίς να το πολυσκεφτούν. Και είναι πολλοί. ϊσως αυτό να μας σώσει. Η αλληλεγγύη. Μακάρι να έφτανε σε όλους αυτή η αλληλεγγύη. Μακάρι.

-Δεν έχω καμία ευχή για το 2014. Ναι φέτος ανακάλυψα ότι τις έχω «κάψει» όλες. Εντάξει εντάξει. Αστειεύομαι. Θέλω υγεία πάνω από όλα. Γιατι έτσι όπως πάμε μη και σου τύχει τίποτα (γαμώτονΑδωνιςμεσα).

-Στα «δύσκολα» όλα φαντάζουν πιο μικρά. Τόσο αστεία.

Το σπίτι στολισμένο με στολίδια αγορασμένα 6 χρόνια πρίν, αγαπημένα όμως, τα πρώτα που στολίσαμε το νέο μας σπίτι. Αναμμένο τζάκι με ξύλα που φέρνει ο παππούς από το χωριό (ευκαιρία να δούν και τη μικρή). Πίνω άλλη μια γουλιά από το κρασί μου, δώρο φίλου μας στη γιορτή του Σ. Η Μελίνα κολλάει μανιωδώς αυτοκόλλητα στο άλμπουμ που της πήρε η νονά της πρίν λίγες ώρες. Προπαραμονή Χριστουγέννων 2013.  Πρώτη φορά ανυπομονώ τόσο πολύ για τα Χριστούγεννα. Ανυπομονώ να δημιουργήσω αναμνήσεις στην 4χρονη κόρη μου. Αναμνήσεις που θα περιέχουν εμάς, το σπίτι μας, τους αγαπημένους μας, φίλους μας και πολλή πολλή αγάπη. 

FoMo

σκέψεις του πρωϊνου καφέ

“Fear of Missing Out or FoMO is a form of social anxiety — a compulsive concern that one might miss an opportunity for social interaction, a novel experience, profitable investment or other satisfying event.” Παθολογική ανυσηχία ότι μπορεί να χάνεις ένα κοινωνικό γεγονός, συνάντηση ή άλλο ευχάριστο γεγονός. Wikipedia.org)

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Όλοι έχουμε αποκτήσει FoMo. Άλλοι πολύ και άλλοι λιγότερο. Σαφώς υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν καθόλου (πιθανότατα αυτοί που δεν έχουν μεγάλη επαφή με τα social media). Είναι αυτό που λείπεις 6 ώρες έξω και μόλις κάτσεις στον καναπέ κοιτάς με μανία το feed σου «τι έχασα από το πρωί που λείπω;” που ανοίγεις να δείς τις φωτογραφιες που πόσταρε συνάδελφος από την χθεσινή βραδυά “για να δώ με ποιους ήταν;”. Κάθε καλοκαίρι έχει γίνει ενας mega διαγωνισμός «ποιος περνάει καλύτερα στις διακοπές του, ποιος πήγε περισσότερες μέρες και ποιος πέρασς πιο γαμάτα!» Δεν εχεις παει διακοπές  (ή δεν πέρασας γαμάτα) εάν δεν ανέβασες έστω και μία φωτο από παραλία/πατουσάκι/κουβαδάκι/γαλάζιο παραθυράκι στο IG. Έχεις FoMo γιατι ξενέρωσες που δεν πήρες φωτο το cocktail που έπινες με την κολλητή χθές βράδυ για να το «ανεβάσεις» στο FB. Και δεν πάς πίσω και εσύ που σπεύδεις να φωτογραφίσεις το φαϊ που σου σέρβιραν στην ταβέρνα.

Το Fear of Missing out στις μαμάδες κινείται βέβαια σε άλλα πλάισια. Είναι αυτό που σε οδηγεί να κάνεις τσέκ ίν από κάθε παιδότοπο και εμπορικό κέντρο, να ανεβάζεις σαν τρελή τις χειροτεχνίες των παιδιών σου,  τα cake pops που έφτιαξες και να tweetάρεις άλλη μια ατάκα του γιού σου. Φυσικά οι μαμάδες έχουμε διπλό task μιας και πρέπει που και που να δείχνουμε ότι δεν “missing out” από όλα αυτά που κάναμε πρίν γίνουμε μαμάδες (δηλαδή τζίσους) και έτσι πρέπει που και που να υπάρχει κανα τσεκιν σε κανένα ψαγμένο μπαράκι στο Γκάζι, μια φωτό αγκαλιά με φίλες από μπουζούκι και selfie από τα δοκιμαστήρια του H&M.

Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να πώ ότι όλο αυτό είναι 100% κακό. Έχω αισθανθεί ωραία μπορώντας να παρακολουθήσω από το tweeter ένα event στο οποίο δεν μπορούσα να πάω, ή να δώ φωτογραφίες από το πάρτυ της κολλητής μου στο οποίο ήμασταν μαζί χθές βράδυ. Επίσης σε ποιόν δεν αρέσει να βλέπει τα IG accounts διασήμων; Για εκείνη την μικρή στιγμούλα νιώθεις ότι βλέπεις λίγο από την κλειδαρότρυπα. Έχω όμως πιάσει τον εαυτό μου να απορεί για την συνεχή έκθεση των παιδιών μας μέσα από όλο αυτό το παιχνίδι (στο δρόμο για το σχολείο, στις αθλ.δραστηριότητες, τι φοράει, με τι παίζει, τι ψώνισε) όπως επίσης έχω πιάσει τον εαυτό μου να νιώθει τσίμπημα ζήλιας από άλλη μια φωτο καινούργιου outfit που πόσταρε γνωστή μου (μιας και εγώ έχω να ψωνίσω από πρόπερσυ).   

Το θέμα είναι ότι η Δέσποινα Βανδή, η Gisele και πολλοί άλλοι, που θα μου πάρει πολύ ώρα να ασχοληθώ μαζί τους, ξέρουν γιατι συμμετέχουν σε αυτό το social mediaκο μαραθώνιο συνεχής παρουσίας. Το κάνουν σχεδόν πάντα συνειδητά. «Σχεδόν» γιατι φυσικά ένα μεγάλο μέρος γίνεται από το αναπόφευκτο σε όλους Fear of Missing out (μα είναι κολλητικό!). Το κάνουν γιατι κάτι έχουν να πουλήσουν και όλη αυτή η παρουσία τους διευκολήνει να το πουλήσουν. Ο άλλος θέλει να πουλήσει την επιχειρησή του, η άλλη το blog της. Σκέψου όμως. Εσύ τι θέλεις να πουλήσεις; Γιατί αυτό το άγχος;

Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω. Είναι τόσο κλισέ αυτή η φράση κι όμως νιώθω τώρα πιο πολύ από ποτέ την ανάγκη να την επαναλαμβάνω. Εσένα που σε ξέρω καλά (ακόμη κι εσένα που σε ξέρω λιγότερο) ξέρω πολύ καλά κάθε πότε βγαίνεις έξω, που συχνάζεις, με ποιους περνάς καλά και πώς ντύνεις το παιδί σου. Δεν χρειάζεται να με πείσεις για κάτι άλλο από αυτό που ήδη ξέρω. Εσένα που δεν σε ξέρω, η social mediaκή σου παρουσία δεν μου λέει και πολλά αν δεν σε γνωρίσω. Δεν έχω την σούπερ τέλεια οικογένεια γιατι γράφω γλυκανάλατα status updates κάθε απόγευμα. Δεν έγινα Martha Stewart επειδή μου έκαναν 30 likes στο χάρτινο πομ πομ που εγώ έφτιαξα για τα γενέθλια της κόρης μου. Δεν «χάνεις» από το κούλνες των διαδικτυακών μαμάδων αν δεν κάνεις τσέκιν στο Mall. 

Ας ηρεμήσουμε. Ας χαλαρώσουμε. Ας προτιμήσουμε τα social mediaκα μας interactions να έχουν λίγη ουσία (αν μπορώ να το πώ έτσι), ένα αποτέλεσμα, μια ευχαρίστηση έστω και όχι εξαναγκασμό ή/και παθολογική συνήθεια. 

Εσένα τι αναμνήσεις σου φέρνει ένα "υποβρύχιο";

Είμαι 7-8 ετών το πολύ, καλοκαίρι, και είναι από εκείνες τις μέρες που μένουμε στη γιαγιά και τον παππού στο χωριό. Περιμένουμε με αγωνία να περάσει το μεσημέρι και το βασανιστήριο του μεσημεριανού ύπνου. Ανάθεμα και αν κοιμόμασταν τελικά ανάμεσα στα γελάκια και τα άπειρα "σσσσττττ" της γιαγιάς. Μόλις πέσει ο ήλιος και δοθεί το ok, φεύγουμε με τον παππού για το καφενείο στο τέλος του χωριού. Δύο είχε όλα κι όλα. Το ένα στην είσοδο του χωριού και το άλλο στην έξοδο. Το δεύτερο όμως ήταν για εμάς. Πρώτον γιατί είχε αρκετό περπάτημα για να πάμε -τουτέστιν πάμε βόλτα - και δεύτερον γιατί είχε έναν τεράστιο πλάτανο και μια πηγή με δύο τεράστιες γούρνες -τουτέστιν ατέλειωτο παιχνίδι-. Το τι χάρτινο καραβάκι είχε χαθεί σε αυτές τις γούρνες και τα αυλάκια της πηγής δεν λέγεται. Το καφενείο αυτό ήταν ξεχωριστό και για έναν άλλο λόγο. Την θεία Παναγούλα. Δεν ήταν θεία μας, έτσι την έλεγαν όλοι. 
Η θεία Παναγούλα λοιπόν, μας αγαπούσε πολύ. Όλα τα παιδιά. Και μας έβαζε "υποβρύχιο". Ή μας άφηνε να χώνουμε όλο το κεφάλι μας μέσα στο ψυγείο των παγωτών μέχρι να διαλέξουμε το ίδιο κυπελλάκι για άλλη μια φορά (δεν είχε και τρελή ποικιλία τότε). Και εγώ κάθε φορά που τρώω "υποβρύχιο" είναι σαν να κάθομαι κάτω από τον πλάτανο με τον παππού Ηλία και τρώω μια μεγάλη πρώτη μπουκιά τόση ώστε να μείνει μισή η βανίλια για να μπορώ μετά να ρουφάω το νερό από το κουτάλι με θόρυβο μέχρι εκείνος να γυρίσει και να με κοιτάξει και να πει "έεεεεεϊ"!!

Περάσαμε την πρώτη πίστα...

η τάξη της Μελίνας 

Προβληματιζόμουν καιρό τώρα να γράψω κάτι με αφορμή θέμα που αντιμετώπισε η Ολίβια στον παιδικό σταθμό που πήγαινε την κόρη της, πήρα και μια πάσα -ευκαιρία- απο την Γιολίνα που έγραψε σήμερα τις δικές της σκέψεις. Για το πρώτο δεν θα πώ τίποτε άλλο πάρα μόνο τούτο: δεν με ενδιαφέρει τί πραγματικά έγινε, αν έχει άποψη το σχολείο ή όχι και τί προκειται να γίνει απο κεί και πέρα. Γιορτή ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ (το τόνισα αρκετά;) η οποία "συντονίζεται" απο επαγγελματία χορογράφο whatever και από την οποία αποκλείονται παιδάκια έχει φάει άκυρο η όλη εικόνα πριν το καταλάβεις και έχω αλλάξει και σελίδα του τύπου: δεν χρειάζεται να διαβάσω κάτι άλλο. Χαλαρώστε λίγο με τις γιορτές γιατί πολλά απωθημένα βλέπω να βγαίνουν στις επιφάνειες και θα χρειαστούμε group therapy για να στανιάρουμε. 

Το πόστ της Γιολίνας, απλά με έκανε να αισθανθώ μια μικρή πίκρα. Δεν φταίει η Yol φυσικά. Με έκανε όμως να αναρωτηθώ σε ποιόν απευθύνεται. Στους γονείς που έχουν την πολυτέλεια να βάλουν κάτω 7 φυλλάδια (ίσως και παραπάνω) παιδικών σταθμών και να τους πάρουν σβάρνα ένα ένα ξεψειρίζοντας τους μέχρι να βρουν αυτό που θέλουν ο καθένας με τα δικά του κριτήρια. Και καλά κάνουν. Αλλά δεν είναι και λίγο αυτονόητα όλα αυτά;

Το θέμα είναι ότι όταν πηγαίνεις σε ιδιωτικό σχολείο είσαι ο πελάτης και αν παιχτεί μανούρα, ως πελάτης κάνεις το σαματά σου, φεύγεις και δεν ξαναπατάς, κάνεις και δυσφήμιση, παίρνεις τα λεφτά σου πίσω η ότι σε φωτίσει ο θεός και πας στο δίπλα άμα θες  Καθόλου εύκολα όλα αυτά μιας και μιλάμε για σχολείο του παιδιού ΣΟΥ και πολλά άλλα που συνεπάγονται με αυτό αλλά αν θέλουμε να το δούμε λίγο ψυχρά το ιδιωτικό είναι ένα μαγαζί. Γιαυτό και οι ιδιοκτήτες κάνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ για ενα καλό όνομα και έναν ευχαριστημένο γονιό-παιδί (μερικοί με αυτήν ακριβώς την σειρά). 

Εγώ λοιπόν παίρνοντας αυτήν την ριμάδα την πάσα (ε μα μπες στο θέμα πια)  θέλω εδώ και καιρό να γράψω για το πόσο τυχερή είμαι που η κόρη μου πήγε φέτος σε ένα καταπληκτικό δημόσιο παιδικό σταθμό που θα ζήλευαν πολλοί (όχι όλοι ε) ιδιωτικοί. 

Με εμάς από την αρχή τίποτα δεν ήταν εύκολο  Άγχος για το αν θα λειτουργήσει το ΕΣΠΑ, άγχος για να συγκεντρώσεις 827312 χαρτιά και να πάς να στηθείς σε μια ουρά 100 ατόμων κάπου στο κέντρο για να τα καταθέσεις. Άγχος να περιμένεις τον Σεπτέμβρη να βγουν τα αποτελέσματα (άγχος γιατί αν δεν μας έπαιρναν απλά δεν θα πηγαίναμε παιδικό), απογοήτευση όταν βγήκαν τα αποτελέσματα και δεν μας είχαν πάρει. Μικρή ελπίδα όταν βγήκαν συμπληρωματικοί πίνακες και δάκρυα χαράς όταν είδαμε ότι -ω ναι- περάσαμε στην 4η επιλογή μας. Επιλογή....ήμουν και σε αυτό τυχερή γιατί  ως άνεργη, πήγα στους 7 παιδικούς που έπαιζαν σαν επιλογή στην γύρω περιοχή μας και τους είδα λίγο πριν κάνω αίτηση. Φέτος λοιπόν, που πάλι θα περάσουμε τα ίδια άγχη μέχρι να δούμε το όνομά μας σε έναν πίνακα "επιλαχόντων", ο Β' Παιδικός σταθμός Μελισσίων θα είναι η πρώτη επιλογή μας. 

Δεν ξέρω αν μου "μίλησε" το σχολείο τις πρώτες μέρες που πήγαμε. Εάν μου "μίλαγε" ίσως μου έλεγε "οκ θέλω επειγόντως αλλαγή στο γκαζόν της παιδικής χαράς αλλά κάνε τα στραβά μάτια μάνα" μου αρκούσε που όταν περάσαμε την κρίση προσαρμογής (αυτό που χτυπιέται και γαντζώνεται πάνω σου και δεν θέλει να μπεί στην τάξη και σπαράζει στο κλάμα και η καρδιά σου κάνει ΚΡΑΚ) με το που έκλεινε η πόρτα της τάξης ήμουν σίγουρη για τα χέρια που την αγκάλιαζαν όλο στοργή για να την παρηγορήσουν. Μου αρκεί που το παιδί μου κάθε μέρα έφευγε και γύριζε με το χαμόγελο. Μπορώ να σας γράφω ώρες για το πόσο οργανωμένος είναι, για το πόσα πράγματα έχουν φτιάξει τα παιδιά, για το ότι δεν μας έχουν ζητήσει ποτέ δεκάρα και παρόλα αυτά οι χειροτεχνίες τους και οι δραστηριότητες δεν στερούνται τίποτα και για το πόσο σωστή είναι η αντιμετώπιση τους σε θέματα όπως το φαγητό κτλ., για το γεγονός οτι δεν έχω ξαναδεί δασκάλες να ετοιμάζουν με τόσο ζήλο γιορτή σχολείου που δεν θα την παρακολουθούσαν γονείς. Αισθάνθηκα τόσο εξωγήινη δε όταν πριν 20 μέρες όλο προσμονή (ΕΓΩ) ρώτησα μια δασκάλα για την επίσημη γιορτή που θα κάνουν στις 20 του μήνα "θα παρουσιάσουν κάτι και τα 4χρονα;" (να πάω να ραφτώ αμα είναι) και η απάντηση ήταν "ναί αλλα δεν ξέρω, θα το αποφασίσουν με την δασκάλα όταν έρθει η ώρα. Κάτι απλό μωρέ για να χαρούν τα παιδάκια. Γιαυτά γίνεται η γιορτή έτσι κι αλλιώς". Φυσικά και γίνεται γι αυτά και όχι για εσενα αγχωμένε, χωρίς λόγο, γονιέ. Και έτσι πριν 2 μέρες η Μελίνα μόνη της μου είπε οτι κάνουν πρόβα στην τάξη και μετά απαθέστατη μου αράδιασε ένα σωρό περιγραφές για το σκηνικό, δεν κατάλαβα τίποτα, και περιμένω να με εκπλήξουν στην γιορτή αυτή και οι φιλενάδες της (που φυσικά είναι μαζί στο χορευτικό/σκέτς/δεν εχω ιδεά τί). 


Μακρηγόρησα και αυτό που θέλω να μας μείνει είναι ότι υπάρχουν και τέτοιοι δημόσιοι σταθμοί διαμαντάκια που πρέπει να παινεύουμε γιατί καμία σχέση δεν έχει η πολιτεία με αυτό πάρα μόνο κάποιος καλοστεκούμενος ίσως δήμος, ένα καλό προσωπικό, μια διευθύντρια μάλαμα. Αυτό που θέλω να μας μείνει είναι το γεγονός ότι τώρα που περισσότεροι από εμάς δεν έχουν πολλές επιλογές στην εκπαίδευση των παιδιών μας δεν πρέπει να κάνουμε εκπτώσεις. Τέλος οι εκπτώσεις. Ας διεκδικήσουμε το αυτονόητο πιά. Όχι εις βάρος άλλων γονιών (γιατί αυτός και όχι εγώ) αλλά ΜΑΖΙ για τα παιδιά μας.Για να πάψουμε να αισθανόμαστε ασφαλή και χαρούμενα τα παιδιά μας μόνο όταν πηγαίνουν στον Παιδικό σταθμό των 600 ευρώ το μήνα. 

Για την μαμά Σοφία

Χρόνια Πολλά μανούλα μου. 

Αγάπη/Άνοιξη/Όλα αυτά μαζί.

Πήγε στον φούρνο με τον μπαμπά της και γύρισε με αυτά για την μαμά. Εγώ λιώνω. Εσύ; 

Βιβλιοθεραπεία

Που λες μύρισε άνοιξη. Με 35 βαθμούς το λες και καλοκαίρι. Τουτέστιν, από τις 1:30 το μεσημεράκι κατεβαίνει σιγά σιγά το ρολό του σαλονιού και περιμένω πώς και ως να πέσει για την σιέστα της η μικρή. Και μόλις γίνει αυτό, παίρνω παραμάσχαλα ένα βιβλίο και πάω στο κρεβάτι μου να διαβάσω με το παράθυρο ανοιχτό και την  κουρτίνα να χορεύει από το αεράκι. Τον τελευταίο μήνα έχω πέσει με τα μούτρα σε γνωστή τριλογία-best-seller που την σνόμπαρα για ανεξήγητο λόγο (ή μάλλον αυτό το γνωστό "αφού εσείς όλοι, εγώ ΟΧΙ") και ήρθε και μου γύρισε μπούμερανγκ η σνομπαρία και κόλλησα , και άρχισα να ρουφάω τόμους των 700 σελίδων, έκαστος, μέσα σε ώρες.

Και εκεί κάπου μεταξύ 2^ου και 3^ου τόμου κατάλαβα ότι διαβάζω μανιωδώς γιατί το είχα ανάγκη. Όχι τόσο γιατί μου έλειπε το διάβασμα (που μου λείπει αλλά προσπαθώ να αναπληρώνω την έλλειψη το καλοκαίρι) αλλά γιατί ξεχνιέμαι. Ξεχνιέμαι που έρχεται Πάσχα, είναι ήδη Μ. Τετάρτη και εγώ ακόμη δεν ξέρω αν θα πάω στους δικούς μου που είναι 2 μόλις ώρες μακριά (η βενζίνη και τα διόδια κοστίζουν), ξεχνιέμαι που έχω 4 μήνες να πάω κομμωτήριο, ξεχνιέμαι που και φέτος με το ζόρι κατάφερα και πήρα λαμπάδα και δώρο στη βαφτιστήρα, ξεχνιέμαι που δεν μπορώ πλέον να προγραμματίσω ούτε την επόμενη μέρα. Ξεχνιέμαι για να μην παρασυρθώ και ανοίξω την τηλεόραση και φρίξω. 

Πέφτω με τα μούτρα στο βιβλίο, μπαίνω σε έναν άλλο κόσμο έστω για λίγο, και στο διάλειμμα γαργαλάω την κόρη μου και ξεραινόμαστε και οι δυο στα γέλια. Μετά έρχεται, με κοιτάει στα μάτια, μου πιάνει τα μάγουλα, μου δίνει ένα φιλί στο στόμα και τα ξεχνώ όλα στη στιγμή. Μέχρι να πάει για ύπνο και να έρθουν πάλι οι σκέψεις οι γνωστές, τα άγχη, το γαμώτο. Και τότε πιάνω πάλι το βιβλίο…      

Ψηφιακές Γειτονιές. The Aftermath.

Και με όλα αυτά φρέσκα plus λίγες πεταλουδίτσες στο στομάχι πήγα Ψηφιακές Γειτονιές. Για την άψογη οργάνωση είπαν τόοοσοι και τόσοι πριν από μένα. ένα ακόμη μπράβο λοιπόν στην ομάδα. Ήταν εκεί και μίλησαν όσοι έπρεπε να είναι. Δεν θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει ιδανικότερους ομιλητές για πρώτη φορά. Μία εμπειρία, που αποδείχτηκε χρήσιμη για όλους. Για εκείνους που ακόμα "την ψάχνουν" με τα blogs, για αυτούς που έχουν blog και ψάχνουν ακόμα την "ταυτότητά του" και για τους "βετεράνους" του blogging. Όλοι πήραν κάτι από αυτήν την ημέρα. Ωραίο να ακούς την εμπειρία του καθενός από το blog  του ή την ιστορία που τον έκανε να το ξεκινήσει. Γνώρισα -επιτέλους- διαδικτυακούς γείτονες από κοντά (γιατί εντάξει παιδιά εγώ άμα δεν πιω και καφέ ή μπύρα με τον άλλο δεν μπορώ ε;) χαμογέλασα τρελά με την ομιλία της  Έφη Ανέστη (μα πώς το μεταδίδει αυτό το θετικό vibe έτσι απλά αυτός ο άνθρωπος;) και λάτρεψα την ομιλία της Κατερίνας (από εκεί και η φωτό της σαΐτας με το μήνυμα που έλαβα). Όλοι είσασταν φοβεροί.
Εγώ με τη σειρά μου αφού διάβασα και τα after posts που ακολουθούν όλη αυτήν την εβδομάδα, θα ήθελα απλά να προσθέσω την δική μου άποψη όσον αφορά το monetizing ενός blog που αντιμετωπίστηκε από αρκετούς bloggers (είτε ρωτήθηκαν αν έχουν βγάλει ή θέλουν να βγάλουν χρήματα από το blog τους, είτε συμβουλεύοντας νέους bloggers) ως κάτι αιρετικό. Ως blogger με blog που βγάζει χρήματα, θα πω ότι δεν είναι κακό να βγάλεις χρήματα από το blogging -εάν το θέλεις φυσικά- και  το να έχεις διαφημιστικά banner δεν καθιστά τα post σου αυτομάτως άκυρα (γιατί έχεις συμφέρον). Άλλωστε η Κατερίνα Καραγιάννη εξήγησε πολύ καλά ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να έχεις διαφήμιση στο blog σου. Και στην τελική, αν ο σκοπός σου και το πάθος σου παραμένουν τα ίδια πάντα, δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα. Άσε τους social media marketeers να ανησυχούν για το ποιος αναγνώστης σου θα μπορούσε να γίνει πελάτης τους. Άλλωστε το να βγάζεις ίσως και χρήματα από το blogging είναι ένας ακόμη τρόπος να το πας ένα βήμα παραπέρα. Για άλλους το βήμα παραπέρα είναι το να αφυπνίσουν για μία σοβαρή ασθένεια, όπως η Γιολίνα για την Ιωάννα ή το βήμα παραπέρα είναι απλά το να φτιάξουν μια μικρή interactive κοινότητα ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να μην φοβηθείς να κάνεις αυτό το βήμα μπροστά. Είμαστε όλοι εδώ να σου πούμε αν έκανες το σωστό :) Τί στο καλό..μια γειτονιά είμαστε.

Let Kids Play

Είχα μια τόσο γεμάτη εβδομάδα, με αποκορύφωμα το ΣΚ, που ακόμα (3 μέρες μετά) προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου (και το σπίτι μου) και να καθίσω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Teacher Tom από κοντά, Ψηφιακές Γειτονιές και 2 ήμερο αστραπή στο χωριό στα καπάκια με Μελίνα άρρωστη και σύζυγο σε ρόλο baby sitter. Σούπερ. Όχι συνήλθα μην αγχώνεστε. 
Για τον Teacher Tom δεν έχω να πω πολλά. Τα λέει καθημερινά στο blog του που αξίζει να διαβάζετε. Μας τα είπε και από κοντά λοιπόν. Τα πράγματα είναι απλά (ή όχι και τόσο;): Keep them safe and let them play. Και θα μάθουν μέσα από το παιχνίδι να κρίνουν, να αμφισβητούν, να σέβονται. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν λιγότερο "δάσκαλοι" τους. Ας γίνουμε παρατηρητές. Και θα μάθουμε και εμείς πολλά. 
Μια μελαγχολία την νιώθεις ακούγοντας όλα αυτά σκεπτόμενη που ζεις και έχοντας εικόνα του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Λες δεν υπάρχει ελπίδα. Κι όμως, τελικά, ΚΑΙ εδώ όλα είναι και στο δικό μας χέρι. Αν πιστεύουμε σε κάτι καλύτερο μπορούμε να ζητάμε να το έχουμε ή να το απαιτούμε. Ξεκινώντας από την προσχολική ηλικία, συζητώντας με τους παιδαγωγούς, προτείνοντας τους λύσεις, υλικό για μελέτη και ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ στην λήψη αποφάσεων στα σχολεία. Ναι εκεί που μας "καλούν" 2 φορές το χρόνο και λέμε 2 μπούρδες και μετά φεύγουμε τσινίζοντας για την χαμένη ώρα από τη ζωή μας. 
Ναι. Θα φανείς η τρελή του χωριού. Ναι  Υπάρχει πιθανότητα να σε "γράψουν πανηγυρικά . Όμως οι εποχές αλλάζουν. Το βλέπεις και εσύ. Πριν 2 χρόνια δεν ξέραμε ότι υπάρχουν τέτοιου είδους σχολεία στον κόσμο και φέτος γέμισε ένα αμφιθέατρο με γονείς, δασκάλους και φοιτητές παιδαγωγικής που λαχταρούσαν να μάθουν λεπτομέρειες για το πώς θα το "λειτουργήσουμε" όλο αυτό εδώ. Ίσως λοιπόν του χρόνου να μην είσαι μόνη σου σε αυτήν την προσπάθεια. 

Αυτοσχεδιάζουμε

Ναι, ναι παιδί μου αυτό ακριβώς είχα στο μυαλό μου οταν σου έπαιρνα αυτό το καλάθι αποθήκευσης. Συνέχισε..
(storage bin by Sunnyside.gr)

Η Μελίνα ζωγραφίζει

Εγώ δεν είμαι της ζωγραφικής. Δηλαδή μια χαρά ζωγραφίζω αλλα, εντάξει, δεν είναι το φόρτε μου ρε παιδί μου. Απο την άλλη δεν πολυθέλω να ασχολούμαι με την κάθε ζωγραφιά της Μελίνας γιατι με πιάνουν κάτι υστερικά του τύπου δεν αντέχω να βλέπω χρώμα να ξεφεύγει απο τις γραμμές. Γιαυτό το βουλώνω, χαμογελάω και επιβραβεύω. Η Μελίνα αγαπάει τη ζωγραφική σε νορμάλ δόσεις. Ούτε κόβει φλέβα, ούτε αδιαφορεί. Τώρα τελευταία φτιάχνει ανθρωπάκια (ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ;). Για την ακρίβεια στην ζωγραφιά είναι η οικογενειά μας (minus ενα σκύλο και ένα ψάρι αλλά τελοσπάντων). Φαίνεται ΞΕΚΑΘΑΡΑ απο τις δόσεις φούξια και την κορώνα ποιά είναι η Μελίνα, ενώ στην δεύτερη θέση είμαι εγώ. Ω ναί αυτό το πράσινο πράγμα είμαι εγώ. Ο μπαμπάς ακολουθεί τελευταίος και καταϊδρωμένος (χα!φάε τη σκόνη μου μικρούλι καφέ πραγματάκι με χέρια χωρίς δάχτυλα). Πέρασε και λίγο απο το μυαλό μου να την αναλύσω και απο ψυχολογικής πλευράς αυτήν απεικόνηση γενικά αλλα λέω άσε. Μπαμπάς μισός απο μαμά και κόρη και μαμά πράσινη με τεράστια χέρια ΔΕΝ το λές καλό. 

Μαμά Blogger

Δεν ξέρω αν είναι αυτή η εικόνα μιας μαμάς blogger αλλά είναι σίγουρα η δικιά μου. Bloggάρω παντού. Στον καναπέ, στο πάτωμα, στο τραπεζάκι του σαλονιού. Officially δεν έχω γραφείο. Το θυσίασα πριν 3 χρόνια για να είναι όμορφο το δωμάτιο της Μελίνας (ο Σ ήθελε να μείνει εκεί μέχρι να πάει το παιδί γυμνάσιο και να του χρειαστεί). Αλλα δεν με πειράζει. Σαν μαμά blogger λέω το γραφείο είναι πολυτέλεια. 
Ετοιμάζω πόστ του Peekaboo! τι ώρα είναι; Facebook. ενημερώσεις. Mail. Τί ώρα είναι; Ούπς! πήγε 11; Να βάλω σκούπα. Τί θα φάμε; πήγε 1. Φεύγω να πάρω τη Μελίνα. Το πόστ το ανέβασα; - μαμά έλα να χορέψουμε - μαμά έλα να ζωγραφίσουμε - μαμά βάλε μου νικελόντεον -μαμά φτιάξε μου τόστ...
Με δουλεύεις; Ποιό γραφείο; Εδώ 5 μέρες τώρα που αναγκαστικά (Λόγω βλάβης.Όχι δικής μου) πάω κάτω στο γραφείο του Σ με ψάχνουν και οι δυό τους λές και έφυγα χωρίς προειδοποίηση για άλλη χώρα. Η αλήθεια όμως είναι οτι εδώ κάτω, που σου γράφω τώρα, είναι πιό κρύα, δεν έχει φώς και δεν έχει και την φωνούλα της Μελίνας να ζουζουνίζει κάθε δευτερόλεπτο (έλεος δηλαδή δε βάζει γλώσσα μέσα). 
Στις Ψηφιακές Γειτονιές λοιπόν που θα πάμε,ζήτησαν σε εμάς τους γονείς bloggers μία φωτογραφία μας από τον χώρο από τον οποίο blog-άρουμε! That'me λοιπόν, που λένε, με λίγο τάσεις γιόγκα, με λίγο κορώνα που ξέμεινε απο κλασικό στόλισμα Μελίνας μετά το σχολείο, με λίγο ρουχαλάκι -so me by the way- εντελώς ότι να 'ναι και με λίγο Μελινάκι στο πάτωμα με στύλ "θέλωναζωγραφίσωτώραεδώκαιμετάκλασικάθαταπαρατήσωόλαέτσικαιθαφύγω". 
Μια ακόμη κλασική μέρα μιας μαμάς blogger!

Όχι υστερίες μαμά

Τον τελευταίο καιρό περνάμε την εξής φάση. Μελίνα έρχεται απο το σχολείο, τρέχει στο δωμάτιο και μέσα σε λίγα λεπτά έχει κάνει εμφάνιση με το "ότι" μπορείς να φανταστείς. Κυρίως φούστες. Και φτερά. Και κανένα ραβδί. Και κάτι σε κορώνα αν παίζει. 
Εντάξει. Γυρίζει λίγο το μάτι μου ανάποδα. Κυρίως για την βόμβα που πέφτει σε χρόνο dt στα συρτάρια. Αλλά επανέρχομαι. Είναι σαφές οτι περνάει την κοριτσίστικη της φάση. Αυτή που θέλει να γίνει Πριγκίπισσα-μπαλαρίνα-γοργόνα-πόπ στάρ (όχι σοβαρά.Αυτό.) και θέλει να φοράει σχεδόν κάθε μέρα φούστα και καλσόν στο σχολείο. Εκεί, το ομολογώ,  2 στις 3 σφαζόμαστε γιατι μου βγαίνει αυθόρμητα το "που πάς παιδάκι μου να κυλιστείς στα χαλίκια και στις νερομπογιές με τη φούστα;". Και όλα αυτά 8 η ώρα το πρωϊ με 2 γουλιές καφέ. 
Αλλά αυτό που με επαναφέρει στ'αλήθεια είναι το δικό μου απωθημένο απο μια παιδική ηλικία που ποτέ -μα ποτέ- δεν ντύθηκα πριγκίπισσα ή βασίλισσα της νύχτας πού τόσο ήθελα, παρα μόνο ινδιάνος, κλόουν και καουγκέρλ (όλα diy). Και που πήρα μετα κόπων και δακρύων την πρώτη μου Μπάρμπι στα (γκούχου γκούχου) 10 μου χρόνια. Ας ντύνεται λοιπον κάθε μέρα καρνάβαλος στο σπίτι. Ας φοράει καλσόν και φούστα και 6 φορές την εβδομάδα. Θα έρθει η μέρα που θα τα βαρεθεί κι αυτά. 
Και όχι δεν βγάζω σπυράκια με τα τούλια και το ρόζ (εντάξει βγάζω μόνο κανα δυό) γιατι δεν έχω ανασφάλεια για την αυριανή της εικόνα. Ένα παιδί που δεν έχει ερεθίσματα απο το περιβάλλον δεν γίνεται ξαφνικά μικρομέγαλο. Πάρτο κι αλλιώς. Δέν με ενδιαφέρει τόσο το περιτύλιγμα αλλα το περιεχόμενο. Αυτό το περιεχόμενο προτιμώ να δουλέψω. Κι ας είναι τελικά σε περιτύλιγμα απο glitter. 
Και στην τελική, ποιά είμαι εγώ να πάω κόντρα στο 4χρονο με άποψη; 

Tha Flu

Cambell's Minute Soup. Είμαι φούλ συναχωμένη για 5η μέρα και, ναί, το μόνο που ήθελα αυτή την στιγμή είναι αυτό.


Cambell's Minute Soup. I've got the flu so, give me a brake! That is all i wanted right now.

Homemade Granola

Έχω ερωτευτεί εδώ και μερικούς μήνες τα δημητριακά που έχει λανσάρει η Quacker. Με κάνουν να λατρεύω το γάλα πιο πολύ απο ότι ήδη το λατρεύω. Και κάπου εκεί μεταξύ τρίτου ή τέταρτου κουτιού, ο κόσμος μου γκρεμίστηκε γιατι με τιμή κοντά στα 4€ και διάρκεια ζωής με το ζόρι 6 μέρες ΔΕΝ συμφέρει. Ευκαιρία να βγάλω απο το ντουλάπι το σακούλι με την βρώμη και να δοκιμάσω αυτό το περιβόητο Granola που φτιάχνουν all over. 

Μή φανταστείτε οτι ακολούθησα καμμιά συνταγή. Πήρα σαν οδηγό αυτήν και απλά εβγαλα η πρόσθεσα οτι μου άρεσε. (Στην περιπτωσή μου έβαλα αμύγδαλα, φουντούκια και καρύδια και έβγαλα τα μπαχαρικά)

Αποτέλεσμα: σούπερ γευστικό ακριβώς όπως του κουτιού!!! Είμαι ερωτευμένη ξανά!

I had fallen in love with Quacker's Granola cerials few months ago. They made me drink more milk than i usually do. But somewhere between the third or fourth box that i bought, i figured that with just about 4€ a box i should really find a substitute for this "love". That's when i decided to try to make my own Granola at home. 

I didn't follow a particular recipe or anything. I just took this one as a guide and just omitted or added whatever i wanted (in my case i added walnuts and hazelnuts and omitted the spices).

The result: super delicious just like the boxed stuff! I am in love again!